Η περιοχή κατοικούνταν από τα παλιά χρόνια, όπως μαρτυρούν τα ερείπια από τον προβυζαντινό ναό του Αγίου Ανδρέα, που βρέθηκαν στο νησί Διάπορος. Αξιόλογο επίσης είναι το μέγα τείχος, οχυρωματικό έργο άγνωστης εποχής, που έκοβε την επικοινωνία του κύριου κορμού της Σιθωνίας με την υπόλοιπη Χαλκιδική.Τον 10ο αιώνα η περιοχή αναφέρεται ως "η Γη των Βουρβούριων" και παραχωρήθηκε σαν μετόχι στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος του Αγίου Όρους επί Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Το 1615 κύριοι της περιοχής έγιναν οι κάτοικοι του Αγίου Νικολάου. Στα τέλη του 19ου αιώνα η Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας πούλησε την περιοχή σε Ρώσους μοναχούς, οι οποίοι όμως εκδιώχθηκαν από τους κατοίκους του Αγίου Νικολάου. Οι τελευταίοι παρέμειναν οι μόνοι κύριοι της περιοχής.